Arşivler yalan söylemez.
Tozlanmış gazete kupürleri, yılların hafızasıdır.
Ve o sararmış sayfalara her göz gezdirdiğimde, bir gerçekle yeniden yüzleşiyorum:
Niğde’nin sorunları büyümüyor, yalnızca yaşlanıyor…
1980’lerin başında otopark sorunu yazılmış manşetlere;
90’ların ortasında trafik akışı dert olmuş köşe yazılarına;
2000’lerde Ecemiş Çayı, umutla başlanıp hüsranla unutulmuş.
Bugün 2025 ve aynı cümleleri kuruyoruz, aynı sancıları çekiyoruz.
Niğde, zamanın içinde ilerliyor ama zaman Niğde’nin içinden geçemiyor.
Bir türlü kabuğunu kıramamış bu şehrin üzerini örten o kalın sessizlik, belki de en büyük sorunumuzdur.
Ne eksik bizde?
Ne fazla da engel oluyor gelişmeye?
Yapılanları inkâr eden nankörlükle değil, yapılmayanları dile getiren bir bilinçle sormalıyız bu soruyu.
Evet, taş üstüne taş koyan herkes baş tacıdır.
Ama gelin görün ki, 40 yıldır aynı taşla aynı yola çıkılmaz.
Her nesil aynı çukura düşüyorsa, o yol haritasında bir yanlışlık vardır.
Niğde, tok gönüllü bir şehir…
Kanaatkâr, sabırlı, sessiz…
Belki de bu yüzden talep etmiyor, istemiyor, zorlamıyor.
Ama artık bu duruş faziletten çıkıp ihmale dönüşüyor.
Devlet, talep edene verir; ısrar edene yatırım yapar.
Biz, fazlasını istemedikçe, fazlası bu şehre gelmeyecek.
Havalimanı bir türlü kalkmayan bir uçak gibi yıllardır pistte bekliyor.
Acemi birliği, siyasi hatırla gündeme geliyor ama hiçbir askerin postalı Niğde’ye değmiyor.
Ecemiş Çayı, önce haritalarda sonra zihinlerde kuruyor.
Turizm?
Kapadokya’ya komşuyuz ama misafirimiz yok.
Neden mi? Çünkü biz “Niğde yeter” deyip susuyoruz.
Ama artık susmamalıyız.
Artık “yeter” deme sırası bizde.
Yeter, yerimizde saydığımız.
Yeter, ‘küçük şehir’ diyerek küçümsendiğimiz.
Yeter, sadece vaatlerle oyalandığımız.
Her şehri halkı büyütür.
Niğde, ancak kendi evladının inadıyla yükselebilir.
Her birey bu sorumluluğu omzunda hissetmeli artık.
Yöneticiler, sivil toplum, basın, üniversite, gençler, yaşlılar, kadınlar…
Kimin yüreğinde Niğde varsa, bir taş da o koymalı yarım kalan temele.
Bugün kalkmalı başını bu şehir.
Bugün sesini duyurmalı.
Bugün elini masaya vurmalı.
Çünkü yarın geç olabilir.
Ve bir kırık aynaya bakıp geçmişin hayalini değil, geleceğin suretini görmek istiyorsak; işte tam da şimdi, tam da bugün kolları sıvama vaktidir.