“Aynı gemideyiz” derler… Ama Niğde’de herkes küreği farklı yöne çekiyor.
Kimimiz sadece kendimizi düşünüyoruz. Kimimiz aynı düşünceden, aynı siyasi yapıdan, aynı çevreden olduğumuz insanlarla bile yan yana duramıyoruz. Hâlbuki ortak bir gelecek, ancak ortak bir bilinçle yazılabilir.
Bugün Niğde’nin en büyük problemi ne işsizliktir ne göçtür ne de yatırım eksikliğidir. Bu toprakların esas problemi, parçalanmış ruhudur. Aynı sofraya oturanlar bile birbirinin ekmeğini sayar hale gelmişse; o sofrada ne bereket kalır, ne muhabbet.
Niğde’nin yüreği çoktur ama niyeti bölünmüştür.
Projeler niyetle başlar. Ancak o niyet bireysel menfaate dönüştüğünde, şehirler susar, zaman donar. Birileri kendi adını parlatma derdindeyken, çocuklarımızın karanlık bir geleceğe doğru yürüdüğünü göremeyiz.
Bir sivil toplum örgütü çıkıyor, “Niğde için çalışacağım” diyor. Ama içinde bulunanlar, kendi adlarını duyurma yarışında. Bir siyasi yapı projeler üretiyor, ama içerdekiler birbirini çekemiyor. Aynı takımda oynayanlar, birbirinin ayağına basıyor. Böyle bir takım kazanabilir mi?
Oysa konu biz değiliz. Konu Niğde. Konu çocuklarımız.
Bazen arkamıza yaslanıp düşünmeliyiz: Bu şehirden giden gençler bir daha neden dönmüyor? Çünkü döndüklerinde karşılarında bir sistem değil, birbirine dirsek atan bireyler görüyorlar. Çünkü bu şehir, “biz” diyemediği için, “gelecek” diyemiyor.
Beşeriz, şaşarız… Ama artık uyanmalıyız.
Kendi egosunu, kendi küçük hesabını bir kenara bırakmayan her birey, bu şehrin yarınından bir tuğla çeker. Her çekilen tuğla, duvarda bir çatlaktır. O çatlak büyür, büyür… En sonunda üstümüze yıkılır.
Ortak akıl lüks değil, mecburiyettir.
Günün şartlarına uygun, sağlam ve sürdürülebilir fikirlerle ancak yol alabiliriz. Bu fikirlerin doğması için, masalarda öfke değil, üretim; tartışmalarda benlik değil, çözüm olmalı. Çünkü bu şehir, “ben”le değil, “biz”le ayağa kalkar.
Niğde’ye dair hayallerimiz varsa, artık tek kişilik düşlerden uyanmalıyız.
Birlik olmadan yol alınmaz. Ortak akıl olmadan yol bulunmaz. Ve unutmayın: Her bireysel çıkar, bu toprakların ortak umuduna vurulmuş bir darbedir.
Belki çok geç değildir. Belki hâlâ yan yana gelebiliriz.
Yeter ki, “Niğde” deyince kalbimiz aynı ritimde atsın.
