Bir zamanlar dağları aşan bir kütüphanecinin, yorgun bir ata yüklediği kitaplarla köy köy gezdiği günleri hatırlıyor musunuz? Ya da eşeğiyle yollara düşüp, çocukların gözlerine umut, ellerine kitap taşıyan idealist bir adamı? O çocuklar günlerce beklerdi o kitapları. Sayfaların arasından çıkan yeni dünyaları soluksuz keşfetmek için heyecanla uyuyamazlardı geceleri.
Şimdi ne var elimizde? Avuç içimize sığan bir dünyada saniyeler içinde milyarlarca bilgiye erişiyoruz. Ama ne tuhaf, bir o kadar da kör, sağır ve dilsiz hale geldik. Sahi, neden okumuyoruz?
Bir ekran kaydırışıyla önümüze gelen metinleri başlıktan öteye götürmeden geçiyoruz. Bir bildirimin sesine daha çok kulak veriyoruz, bir kitabın sessiz davetinden çok. Halbuki “Oku!” diye başlıyor kadim kitabımız. Daha ne olabilir ki bir topluma söylenen ilk söz olarak? Oku. Ne okumak, ne anlamak. Peki, kaçımız bu ilk emri gerçekten yerine getirdi?
Son okuduğunuz kitabın adını hatırlıyor musunuz? Bir gazeteyi baştan sona okuduğunuz o sabah hangi yıldaydı? İşinizin yönetmeliğini hiç baştan sona okudunuz mu? Kur’an’ı yalnızca dudaklarımızla değil, kalbimizle ve aklımızla kaç defa okuduk?
Toplum olarak bir ezberin içinde sürükleniyoruz. Okumuyoruz çünkü yorulmak istemiyoruz. Düşünmek istemiyoruz. Sorgulamak ağır geliyor. Zira okumak, sadece kelimeleri değil, kendimizi de yüzleştirmeyi gerektirir. Ve yüzleşmek cesaret ister.
Bugün kitaplar kütüphanelerde değil, tozun içinde bekliyor. Evlerimizdeki kitaplıklar dekor. Cümleler raflarda değil, başımızın içinde ölüyor. Oysa kitaplar konuşmaz; ama okunduğunda dünyayı yerinden oynatacak kadar bağırırlar.
Okumak, bir eylemden fazlasıdır. Ruhun besini, aklın meşalesi, kalbin aynasıdır. Bir insanı, bir toplumu, bir çağı değiştirir. Kalemi güçlü olanın, sözü uzun yaşar.
Unutma: Okumayan düşünemez. Düşünemeyen anlayamaz. Anlamayan yönetilir.
Şimdi gözlerini kapat. Elinde bir kitap hayal et. Sayfaları çevirdikçe bir halkın uyanışını gör. Çünkü sen okursan, dünya değişir.
