Karlar biraz yoğunluk kazanınca kış eski kışlara benzedi derdik. Ne de olsa mevsim değiştikçe hafızamızdaki eski kayıtların tekrar ortaya çıkmasını tabii karşılıyoruz.
Kış deyince yerlerdeki karlar varlıklarını soğukla ve buzla hatırlatmalı deriz. Beş on santim kar söz etmeye bile değmez.
Bahar gelince çiçekler kendisini göstermeli ve hiç olmazsa tatil günlerinde kırlara, bağ bahçelere açılmalı insan deriz. Yazın çoğumuz bağ bahçesi yakında olanlar, imkanı olanlar yazlık ve deniz kıyısında bir tatil döneminin hayallerini kurarlar. Sonbahar ambarları doldurur, meyvelerin ve sebzelerin nadide örnekleri dükkânları ve pazarları süslerler. İşte böyle bir döngü hep aynı şekilde tekrarlanır durur sanırız ama mesele saydıklarımızdan ibaret değildir.
Belleğimizdeki kayıtlar birbirine benzese de her yıl kullandığımız zaman parçası farklıdır. On sekiz yaşın baharı ile yirmi sekiz yaşın baharı bizi biraz daha olgunlaştıran, hayat yolculuğunda bazı merhaleleri aşmış olarak karşılar. Ama ne hikmetse altmışlardan, yetmişlerden sonra bu incelikleri ancak düşünür hale gelir insan. Zamanın önemi ve bir daha geri dönülmezliği çoğumuzu çok da ilgilendirmez. Mevsimi, günü yaşamaya bakarız. Bu da güzel bir şey ama yarını da hesaba katmayı unutmamalıyız.
Bu sadece fertler ve aileler için geçerli değil, yönetenler de bolluk içindeyken suların azalacağını, çeşmelerin akmayabileceğini, bu devranın böyle gitmeyeceğini hiç mi düşünmezler yoksa yeterince mi düşünmezler bilemem. Şurası bir gerçek ki sürdürülebilir bir hayat neleri istemez diye düşünmenin hayatımızdaki önemini anlatamaya bilmem lüzum var mı?
Pazar gününden sonra pazartesi gelir. Dinlenmeden çalışmaya geçiş, tatilden mesaiye geçiş bu ne kadar farklı duyguları insana yaşatır. Kimsenin şikayet etmediği bir dönemi ne kadar sürdürebiliriz? Bu soruyu zaman zaman sormak ve geleceğe dönük tedbirleri almak ve elimizde olanların kıymetini bilmek millet hayatında ne kadar önemlidir, bunu idrak etmek ne güzel.
Şehir gezmelerimin birisinde, Kale’de dalgalanan bayrağımızın bir bambu ağacının kurumuş veya kurutulmuş gövdesinin en yükseğinde dalgalandığını gördüm. Ağaç direğin yüzü bir metal sertliğinde ve gücünde olduğunu sanıyorum. Her sabah selamladığım al bayrağımızı, orada dalgalanır görmek beni her sabah çalışmaya heyecanla başlamamı sağladığını söylemeliyim. Bilmem sizin bulunduğunuz yerden bu şanlı rüzgârlanış görülebiliyor mu? Eğer göremiyorsanız, uygun bir zamanda, tatil günlerinizin bir iki saatini Kale’de, Hatıroğlu çeşmesi, Alâattin camisi ve çevresi ve Rahmaniye camisi önünde biraz vakit geçirip bayrağımızın nazlı nazlı dalgalandığını seyrediniz. Kalbinizin heyecanlanan bir çocuk kalbi gibi temiz duygularla coştuğunu göreceksiniz.
