Recep ve Şaban aylarını geride bırakmak üzereyiz. Kısa bir süre sonra Ramazan ayına gireceğiz. Bu ay ile birlikte oruç tutulacak ve geceleri birlikte toplu halde teravih namazları kılınacak. Bunlarla birlikte bu aya has diğer yükümlülükler yerine getirilecek.
Çocukluk ve gençlik yıllarımızda bu ay çok daha iyi bir şekilde kutlanır ve yaşanırdı.
Şuanda bu kutlamalar devam etse bile eski coşkunluğu yaşayabildiğimizi söylemek epeyce zor. Bu satırların yazarı Dumlupınar İlkokulu’nda öğrencilik yıllarında yaşadığı Ramazan günlerini hiç unutmamıştır. O tarihlerde Fertek Köyü’nden Niğde’ye göçüldükten sonra Alaaddin Mahallesinde Ramazan ayının karşıladığı günleri daha dün gibi hatırlamaktadır.
O günlerde okuldan ve mahalleden olan arkadaşlarımız ile birlikte Niğde Kalesi’nin bulunduğu yerdeki Ramazan topunun bulunduğu yere giderdik. Topçu Ömer diye bilinen kişi topu ateşleyebilmek ve iftar vaktinin geldiğini ifade edebilmek için orada beklerdi. İftar saati gelince topu ateşler ve bizlerde büyük bir heyecan ve sevinçle koşarak iftar sofrasına yetişebilmek için evlerimize gider idik.
O günlerin tadını bulmak, yaşamak bu gün için mümkün değil. Her şey değiştiği gibi bu ortam da zamana yenik düştü ve şimdiki halini aldı. İftardan hemen sonra ve teravihden önce insanlar toplu olarak bir arada bulunurlar ve bolca sohbet ederlerdi. Hatta bir kısmı sahura kadar yatmaz, sahur vakti geldiğinde evine gider yemeğini yer ve dinlenmeye geçerdi. Halen bunları kısmen yaşayabiliyoruz.
Şartların getirdiği özellikler ve mecburiyetler bu hususları aynen yaşamamızı mümkün kılamaz hale getirdi.
Her şeye rağmen Ramazan ayını en iyi bir şekilde ve özellikle bölüşerek ve paylaşarak geçirmenin samimi mücadelesini vermek zorundayız. İşin bu yönü çok önemli.
