Gecenin sessizliğinde birbirine karışan bu üçlü, bilinçaltımın koridorlarında dolaşırken bir anda Rapunzel geldi gözlerimin önüne. Kulesine hapsedilmiş, kurtarılmayı bekleyen, susarak güç toplamaya çalışan o eski masal kahramanı.
Ama biliyorum; artık öyle bir dünyada yaşamıyoruz. Eski dünyanın masalları, bugünün kadınının omuzlarına dar geliyor. Artık kimse kimseyi kurtarmıyor. Herkes kendi yangınını kendi suyuyla söndürüyor. Kimseden medet ummama çağı bu.
Zaten Rapunzel’in o meşhur uzun saçları da yok artık. Umutla ördüğümüz halatlar çoktan kesildi, beklediğimiz beyaz atlar da dağların ardında kayboldu. Ve doğrusu, tüm dağların da canı cehennemeydi.
Şimdi öğrendiğim tek şey şu:
Ne yaparsan kendine yapacaksın.
Ne yapmazsan da yine kendine.
Acıyorsa bırak.
Kanıyorsa kesme.
Karanlıksa uyu, kadın.
Geceyi savaşarak değil, teslim olup dinlenerek atlatacaksın. Soğuksa kendi ellerinle örteceksin üstünü; üşüdüğünde kimse senin yerine battaniyeye uzanmayacak.
Ve hatırla: Sen Allah’ın “Rahîm” isminin bu dünyadaki tecellisisin.
Öyleyse güvende kalmayı kimsenin kutsal ellerinde, kimsenin omzunda, kimsenin adamlığında arama.
Belki de yalnızlık sandığımız şey, özgürlüğün ta kendisidir. Bir kulede mahsur kalmak değil; kendi yolunu kendi ayak izlerinle çizmenin sessiz cesareti.
Alakasız bir dipnot diye geçiyor içimden:
Sadece kartallar mı yalnız uçar?
Belki ben bir kargayım; kara, asi, akıllı, inatçı…
Ve belki de bu yalnızlık, uçuşumun en doğal hali.
Kime ne?
Yazar Notu:
Bu metin, kurtarılmayı bekleyen kadın anlatılarından kendi yolunu kendi açan kadın bilincine bir geçiş denemesidir. Masalların sunduğu edilgen kurtuluş fikrini sorgularken, yalnızlığın çoğu zaman bir eksiklik değil; seçilmiş bir özgürlük alanı olabileceğini hatırlatma ihtiyacından doğdu. Rapunzel bir sembol, kule ise çoğu zaman bize ait olmayan beklentilerdi. Bu yazı, o kuleyi yıkmaktan çok, içinden sessizce çıkmayı seçenlere ithaf edildi.
