Elleriniz kelam denen harf birlikteliklerine doğru bilgisayar klavyesine giderken, söz ve onların toplamından oluşan cümleleri bir araya getirmek gerçekten zordur.
Üstelik yazacağınız yazı bir olay veya köşe yazısından ziyade; yaşamınızın belli dönemlerinde size dostluk, abilik, babalık daha da ötesi bilgelik olarak niteleyebileceğim günümüz dünyasının tarumar olmuş birçok değerini varlığıyla armağan etmiş bir kişilikse, ne denir inanın tam ifade edemiyorum.
Boğaza düğümlenen bir hıçkırık, yüreğe oturan bir yumru, zihni bulandıran bir karabasan dikte etti belki de…
İnsanın acizliğiyle faniliğinin hayatın kaçınılmaz bir parçası olarak kabullenebilmenin sabra yoğrulmasını bekledim herhalde…
Ve tevekküle dayanan hüznün biraz olsun yerine oturması için elim kağıda gitmedi, kaleme sarılamadı, tuşlar üzerinde gezinemedi.
Evet; büyüğüm, abim, edebiyat sevdalısı olduğu kadar insan-ı kamil sıfatını taşıdığına her daim mazhar olduğum, Sevgili İsmail Özmel’in ölümünü kabullenmem öyle pek de kolay olmadı.
Naif kişiliği, insanları olduğu gibi kabul eden olgunluğu, edebiyatın en derin sırlarına vakıf olan hali kadar hukukçu olmasının sağlam diyalektiğiyle, farklı bir profil olarak Niğde’nin tarihinde iz bırakan bir şahsiyetti, Sevgili Özmel…
Akpınar dergisini sonsuz bir irade ve şevkle kıt olanaklar içinde yaklaşık 20 yıl kadar ayakta tutarak, edebiyatı bir yaşam biçimi olarak algılayıp, yazıya olan aşkını yine yazıyla var edendi, Sevgili Özmel…
Yaşlı olmanın değil yaş almanın tasavvufi huzurunu her daim bir tüy hafifliğinde taşıyan, ofisini ziyaret ettiğimde kitap yığınlarında kaybolmuş masasında tuttuğu el notlarını, daha yeni yazı merakı olan ilkokul öğrencisi gibi tüm içtenliğiyle paylaşıp heyecanlanan, tam bir civan delikanlıydı, Sevgili Özmel…
Birçok sivil toplum kuruluşunda yan yana olduğum, birçok konferansa giderken kapısının önünden alırken haz duyduğum, kolunda yolda yürürken akil olanı hissettiğim, nicelikle yüklü sosyal yaşamın insan kalabalığında, niteliğin yoğunluğunu ruhumun derinliklerine kadar hissettirendi, Sevgili Özmel…
Gün oldu “Sihirli Zamanlar” da, gün oldu “Bindallı Yazılar” da, gün oldu “Denemeler Yorumlar” da, gün oldu “Geçmişten Günümüze Niğde” de, gün oldu “Bütün Şiirler” i eşliğinde başucumuzda bir kütüphane vasfının heybetiyle kucaklayanıydı, Sevgili Özmel…
Hastalığın sağlığı, yokluğun varlığı, çirkinin güzelliği kıymetlendirmesi gibi bulunduğu ortama nezaket ve kibarlık katan varlığıyla, insan olmanın gerçek hasletini size yaşatandı, Sevgili Özmel…
Çok şükür dünyaya getirmiş Tanrım beni
Ya hiç görmeden geçip gitmek…
Bu yeşil, bu mavi, bu beyaz, bu pembe.
Bu rüya, bu hülya dolu hayatı.
Görmeden gitmek,
Büyük bahtsızlık değil mi?
Çok şükür Tanrıma ki
Dünyaya getirmiş beni.
Mısralarıyla ta 1957 yılında yazdığı “Şükür” adlı şiirle şükreden Sevgili Ağabeyim…
Senin şimdilerde ebediyete intikal eden varlığınla beni tanıştırıp, yarenlik ettirdiği için bende Yaradan’a sonsuz şükranlarımı sunuyorum.
Hangi ruhlar misafir şu karşıki konakta,
Gölgelerin ötesi pırıl pırıl bir nokta.
Diyerekten 1984 yılında yazdığın “Nokta” adlı bu dizeler eşliğinde,
Her zaman sen hayattayken yazmak isteyip de bir türlü yazıya dökemediğim bu yazı için,
Şimdi gözyaşı döküyorum.
Bulunduğu kentte doğup o kentte ölmenin fanteziye dönüştüğü günümüz dünyasında,
Doğup, büyüdüğün sevdalın Niğde de,
Sen yaşamına nokta koyarken…
İnsanlık adına bende bıraktığın virgüllerin nezdinde,
Cennetteki konağında,
Yaradan’ın rahmeti eşliğinde
Pırıltılar içinde parlayasın…
