Oturdum kırmızıya çalan renklerin altında, son göçmen kuşları izledim, el salladım umarsızca ve arsızca gülümsedim, giden haklıydı kalan daima ben...
Herkesin haklı olduğu -haklı olmasa vicdanını nasıl susturursun ki- zamanlardan geçiyordum, biraz seyirci kalıyordum, biraz dinliyordum.Tanrım! Ne çok ses vardı etrafımda, ne çok ses ve tümü haklı, yoksa nasıl çıkar bunca ses...
Neresinden bakarsam bakayım, bir türlü kendimi haklı bulamadığım zamanlardı bu zamanlar aynı zamanda. Neresinden tutsam elimde kalıyordu aklım, galiba çok akıllı da değildim...
Tepeden tırnağa güz kesmiş bir bahçede bağdaş kurup toprağa bir kaç ceviz yedim, biraz üzüm. Mademki herkes bu kadar haklı ve akıllı, mademki kişinin kendini kurtarmasının en kolay yolu, psikolojik savunma silahlarının ağa babası haklılık, öyleyse neden ben hiç haklı olamıyorum? Neden herkes gibi kolayca akıp gidemiyorum zamanın içinden? Neden soğuk sabahlarda toprağa oturup herkese her şeye ağlıyorum, neden kendimden başkalarına tüm merhametim, soyu tükenen soylu duyguların tek varisi ben miyim?
Bak işte son kuşlardı bunlar göğümden telaşla uzaklaşan. Oysa geçen yıl bu vakitler gözyaşıyla uğurlamıştım onları. Bugün bu arsız gülümseme de ne oluyor şimdi?
Güz sanattı, insanlar teferruat...
Ev alan arabasını yenileyen ithal eşyalarda kaybolan insanlar, ve bunları kıskanan insanlar ve bunları konuşan insanlar ve konuştuklarının arkasından konuşan insanlar. Panik yok! Hepinizi anlıyorum, kimseyle derdim yok, hepiniz haklısınız. Tekrara düşerek ekliyorum haklısınız. Benim derdim başka. Belki bitmeyen baş ağrılarım, belki özlemlerim, belki dostluklarım, belki gülüp geçtiğimi sandığım yalanlar, belki mevsim, belki duygu, belki kuş, belki aşk,belki benim, belki bendeki sen yahut senler yahut bendeki bencikler, yıldız, gece, kainat, ya da nur... Belki hepsi, belki hiçbiri. Benim derdim başka...
Güz ile sanat içre kalın dostlar, şiiriniz demli, dostluklarınız ebedi, aşkınız edebiyat olsun. Sevgiyle…