Türkiye’de genç nüfusun önemli bir kısmı eğitimden ve iş hayatından uzak. TÜİK verilerine göre, 15-29 yaş aralığında bulunan yaklaşık 18 milyon gençten 4 milyon 766 bini ne okulda ne de işte yer alıyor. Kamuoyunda “ev genci” olarak adlandırılan bu kesim, toplam genç nüfusun yaklaşık %26-27’sini oluşturuyor.
“Ev genci” kavramı, İngilizce “NEET” (Not in Education, Employment or Training) teriminin Türkçeye uyarlanmış hali olarak biliniyor. Bu gençler herhangi bir eğitim kurumuna devam etmiyor, bir işte çalışmıyor ve mesleki bir kurs ya da eğitime de katılmıyor.
Raporlarda, bu tablonun yalnızca ekonomik açıdan değil, toplumsal yapıyı da olumsuz etkileyebileceği belirtiliyor. Eğitim ve istihdam dışı kalan gençlerin sosyal izolasyona, motivasyon kaybına ve umutsuzluğa sürüklendiği ifade edilirken, ülke için ciddi bir beşerî sermaye kaybı anlamına geldiği vurgulanıyor.
Türkiye’nin genç iş gücünü tam kapasiteyle kullanamaması, ekonomik büyüme ve sosyal kalkınma hedefleri açısından risk oluşturuyor. Çözüm için istihdam politikalarının geliştirilmesi, eğitim-iş gücü uyumunu artıracak projelerin hayata geçirilmesi ve gençlere yönelik sosyal desteklerin güçlendirilmesi gerektiği öne çıkıyor.
